Sessiz, sakin, işini iyi yapan,
Dengeli, akıllı bir dostla
Atatürk Caddesinde karşılaştım;
Sözünün arasında;
-ALLAHIM DÜŞMANIMA
-BENDEN ÇOK VER dedi…
…
Bir ara duraksadım sordum;
-Neden böyle dedin?
-Abdulkadir Ağabey düşmanımın malı benden
Çok olursa beni kıskanmaz,
Bana kötülük yapmayı düşünmez,
Benim malımda gözü olmaz,
Benimle ilgili olumsuz şeyler düşünmez…
Sözleri gerçekten doğruydu…
…
-Peki, senin malın düşmanından çok olursa?
-O zaman ne olur?
-Onun bana olan düşmanlığı
Beş altı, on, yirmi belki yüz kat artar…
Bana elinden gelen her türlü kötülüğü bana yapar,
Hakkımda dedikodular üretir,
Beni değersizleştirmek için her yönden saldırır,
Bana zarar vermek için gece gündüz
Plan yapar, diğer düşmanlarımla işbirliği
Yaparak zararlar verir, acılar verir,
Olacak işlerimi bozar ve altından kalkamam…
-Çok doğru söylüyorsun, bak ben 71 yaşıma geldim, i
-İlk defa böyle bir dua duydun, harikasın dedim…
…
İşte Anadolu insanımızın muhteşem
İrfanı, erdemi, derin görüşü, mutluluğu,
Barışçı olması bu güzellikte yere alıyor…
Çok şaşırdım, şoke oldum, samimi olarak şöyle dedim;
-Günün bu ilk saatlerinde bana büyük bir ders verdin…
Sabahımı güzelleştirdin var ol…
…
Bir filozof der ki;
-İnsan kaç yaşına gelirse gelsin,
-Hayat isimli okuldan mezun olamaz,
Başka bir filozofta;
-İnsan kaç yaşına gelirse gelsin,
-Her zaman ilk defa öğrenecekleri bitmez…
-Ben de kendimi bilgiye, öğrenmeye
-Açık tuttuğum için bu gün senin
-Bu duanı kazanım olarak bilinçaltıma
-Ve bilinç üstüme kayıt ediyorum dedim…
…
Makalemin ilk başındaki
Türkmen duasına dönersek;
Türklerdeki insan sevgisini,
İnsanların hoş görüsünü,
İnanılmaz erdemini,
Bizi dünya milletlerinden ayıran,
Sonsuz güzelliklerimizi,
Atatürk caddesinde karşılaştığım
Arkadaşımın duasını doğruluyor,
Ne güzel bir dua,
Ne güzel bir millet,
Ne güzel büyük bir irfan…
Zaten sıradan bir millet olmadığımıza
Daima inandım, bu gün öğrendiğime
Dünden daha çok sevindim…
